Isyan Sözleri – Hayattan Bıkmışların Duygusal İfadesi

Hayat bir sabun köpüğü, parlıyor ama aniden yok oluyor.

Bıktım kalabalıktan, şimdi yalnızlığın kollarında kaybolmayı tercih ediyorum.

Gözlerimden akan yaşlar, hayatın yükünü hafifletmiyor; sadece daha ağır hale getiriyor.

Resmi geçit gibi geçen günler, ben de bir izleyici olarak kaldım.

Kaç kere düşersem düşeyim, bu sokakların taşları üzerimdeki yükü hafifletmeyecek.

Zaman geçiyor ama ben aynı yerde sayıyorum.

Hayat, kime ne faydası var ki?

Bıktım hayallerin peşinden koşmaktan, belki de gerçeklik daha güzeldir.

Gözlerim, umudun sönük yıldızları gibi.

Bu dünyadaki tüm renkler solmaya başladı, artık gri bir evrende yaşıyorum.

Bıktım başkalarının hikayelerini dinlemekten, kendi hikayem de bir masal olmalı.

Isyan Sözleri – Hayattan Bıkmışların Duygusal İfadesi part 2

Saatler geçiyor ama ben hâlâ bekliyorum, neyi bilmiyorum ki?

Hayatın sarmalında kaybolmuşum, çıkış kapısını bile bulamıyorum.

Her gün aynı yudum acı kahve, tat vermekten uzak.

Sözlerimde eksik kalan bir parça var, belki de yalnızlık.

Hayat bir yolculuk, ama ben nereye gittiğimi unutmuşum.

Bıktım beklemekten, artık kendimi aramak istiyorum.

Gözlerimdeki ışıltı, hayatın karanlığına yenik düştü.

Her gülüş, ardında kaybedilen bir parça bırakıyor.

Düşlerim, kayalık bir denizde kaybolmuş gibi; boğulmak üzere.

Hayatımın her köşesi, bir hüzün duvarı.

Kalabalıklar içinde yalnız kalmak, en acı vereni.

Zamanla yarışa girdim ama ne kazandım ki?

Sadece nefes almak, yaşamak olmamalı.

Bıktım sabahları uyanmaktan; keşke her şey bir rüya olsa.

Gökyüzü kapkara, ama kalbimdeki yıldızlar yanıyor.

Yaşamak bir tercih değil, bazen bir zorunluluk.

Gözlerim, hayatın anlamını sorgulayan bir deniz gibi dalgalı.

Her gün yeni bir savaş, ama ben yorgun bir askerim.

Bıktım kendimle çatışmaktan; belki de kenara çekilip seyretmeliyim.

İçimdeki yangın, hayatın sularında sönmeye başladı.

Hiçbir şeyin kalitesiz olduğu bir dünyada, en değerli varlık kaybolmak.

Günler geçiyor ama ruhum hâlâ bir çocuk.

Bıktım hikayelerimi başkalarına anlatmaktan; artık bana bir dinleyici lazım.

Kalbimdeki taş, hayatın boyun eğdirdiği bir heykel.

Her umut, yeni bir çöküş demek; artık ikisini de beklemiyorum.

Tüm renklerim soldu, gri bir paletin içindeki varlığım.

Bıktım döngüden, belki de kaçışı öğrenmek gerekiyor.

Kimse görmüyor ama içimde bir cehennem var.

Yalnızlık, en güzel banliyö hayattır.

Duygularım deniz gibi; bazen sakin, bazen fırtınalı.

Gözlerimdeki buğulu bakışlar, kaybettiğim umutların yankısı.

Bıktım sorgulamalardan, belki de tıraşlanmanın zamanı gelmiştir.

Hayat, sanki bir film seti; ben ise bir figüranım.

Geçmişe bir adım atıyor, geleceği unutuyorum; bıktım dönmeye.

Hayat bir sabun köpüğü, parlıyor ama aniden yok oluyor.

Bıktım kalabalıktan, şimdi yalnızlığın kollarında kaybolmayı tercih ediyorum.

Gözlerimden akan yaşlar, hayatın yükünü hafifletmiyor; sadece daha ağır hale getiriyor.

Resmi geçit gibi geçen günler, ben de bir izleyici olarak kaldım.

Kaç kere düşersem düşeyim, bu sokakların taşları üzerimdeki yükü hafifletmeyecek.

Zaman geçiyor ama ben aynı yerde sayıyorum.

Hayat, kime ne faydası var ki?

Bıktım hayallerin peşinden koşmaktan, belki de gerçeklik daha güzeldir.

Gözlerim, umudun sönük yıldızları gibi.

Bu dünyadaki tüm renkler solmaya başladı, artık gri bir evrende yaşıyorum.

Bıktım başkalarının hikayelerini dinlemekten, kendi hikayem de bir masal olmalı.

Saatler geçiyor ama ben hâlâ bekliyorum, neyi bilmiyorum ki?

Hayatın sarmalında kaybolmuşum, çıkış kapısını bile bulamıyorum.

Her gün aynı yudum acı kahve, tat vermekten uzak.

Sözlerimde eksik kalan bir parça var, belki de yalnızlık.

Hayat bir yolculuk, ama ben nereye gittiğimi unutmuşum.

Bıktım beklemekten, artık kendimi aramak istiyorum.

Gözlerimdeki ışıltı, hayatın karanlığına yenik düştü.

Her gülüş, ardında kaybedilen bir parça bırakıyor.

Düşlerim, kayalık bir denizde kaybolmuş gibi; boğulmak üzere.

Hayatımın her köşesi, bir hüzün duvarı.

Kalabalıklar içinde yalnız kalmak, en acı vereni.

Zamanla yarışa girdim ama ne kazandım ki?

Sadece nefes almak, yaşamak olmamalı.

Bıktım sabahları uyanmaktan; keşke her şey bir rüya olsa.

Gökyüzü kapkara, ama kalbimdeki yıldızlar yanıyor.

Yaşamak bir tercih değil, bazen bir zorunluluk.

Gözlerim, hayatın anlamını sorgulayan bir deniz gibi dalgalı.

Her gün yeni bir savaş, ama ben yorgun bir askerim.

Bıktım kendimle çatışmaktan; belki de kenara çekilip seyretmeliyim.

İçimdeki yangın, hayatın sularında sönmeye başladı.

Hiçbir şeyin kalitesiz olduğu bir dünyada, en değerli varlık kaybolmak.

Günler geçiyor ama ruhum hâlâ bir çocuk.

Bıktım hikayelerimi başkalarına anlatmaktan; artık bana bir dinleyici lazım.

Kalbimdeki taş, hayatın boyun eğdirdiği bir heykel.

Her umut, yeni bir çöküş demek; artık ikisini de beklemiyorum.

Tüm renklerim soldu, gri bir paletin içindeki varlığım.

Bıktım döngüden, belki de kaçışı öğrenmek gerekiyor.

Kimse görmüyor ama içimde bir cehennem var.

Yalnızlık, en güzel banliyö hayattır.

Duygularım deniz gibi; bazen sakin, bazen fırtınalı.

Gözlerimdeki buğulu bakışlar, kaybettiğim umutların yankısı.

Bıktım sorgulamalardan, belki de tıraşlanmanın zamanı gelmiştir.

Hayat, sanki bir film seti; ben ise bir figüranım.

Geçmişe bir adım atıyor, geleceği unutuyorum; bıktım dönmeye.